Druk op het driehoekje om het geluid te starten.
Auteur: Nel Andeweg – van Brakel – Zuid Beijerland
Hoeksche Waardse vertaling: Arie Biemans
Inspreekstem: Chris den Boer
't Is al hallef in de vorigen êêuw, datte schilders een knechshuissie mozze schildere an d'n Durrepsstraet. Nie sôô grôôt, maor wel 'n degelijk huis. 't Gezin sting in de buurt goed bekend en de huisvrouw was een proper wijffie dad alles gaef verzurregde.
Ze hàn vier kindere opte laegere school en daerom wasset overdag harstikke rustig. De schilders konne zôô lekker werreke eñ ze wiere op tijd gerope voor een bak koffie. Dat smaokte wel, want 't was in 't naejaer nie sôô werrem buite. 't Bleef wel lekker drôôg en mess'n drieje zou 't kerrewaai maor hôôguit twêê daege dure. 't Jongste knechie was pas van de ambachschool en hij mos nog een hôôp lere. Maor hij dee goed z'n best, al kon die wellis een kwaojongesstreek uithaole.
't Was hallef in de middag en de vrouw roop te manne binne voor een bakkie. O, wat rook tie koffie lekker deur hêêl de keuke.
"Zôô, jullie zelle ok wel trek hebbe, net as ik" zee ze, en onderwijl schonk ze vier koppies in. Ze hatte raome al gezêêmd, geboend en gedwaaild en alles was klaor zôôdasse nae twêê koppies zellef ok nog lekker in bad kon voor datte kindere uit school kwamme.
Ze hatte vrijdagbeurt an 't huis gegeve en nou wasse zellef an de beurt. Ze vertelde dattet kacheltie al brandende in de schuur en de wasketel sting al te koke op 't vier. Lekker werrem.
‘Maor dan komme wij ôôñs aaige ok effe werreme hoor!’ zee 't knechie.
‘Mooi niet want ik hette deur op slot zôôdrao azzik 't waoter in d'n taail gedaen heb. En de g'rdijntjies binne netjies dichgeschove, dus glure ister ok nie bij.’
Dat hasse nou nie motte zegge. Toen de manne weer an 't werrek waere schoot Alidao 't schuurtie in. Toeñ ze goeddewel in d'n taail zat ging 't knechie effe 'n dwaail haole die toevalleg nog an de lijn te drôôge hing. Hij haolde dien dwaail nog deur 't slôôtwaoter. Dat was opte stap zôô gebeurd en toen lee die 'm over 't rôôkpijpie. En toen gebeurde waerdie zôô op gehoopt had: de rôôk kon nie meer deur 't pijpie naer buitene en 't duurde ok nie sôô lang datte schuurdeur oop ging en d'r een hoestende en scheldende vrouw naer buite kwam medd'n badlaeke om en mè natte haere.
't Was gêên gezicht, zôô'n vrouw in een rôôkend badlaeke, en ze maokte nog 'n hôôp leve ok. Wat dasse toen an scheldwoorde roop kenneme maor beter niet herhaole. ‘Ellendelinge!’ is nog mee van 't fesoendelijkste watter uikwam. Ze zou ze nog wel krijge!
Wat hà se in die rôôkwolleke gauw deur watter an de hand was. Of zou 't al meer gebeurd weze?
An d'n overkant van de straet leeje onder an d'n dijk drie schilders in 'n deuk van 't lache.
Maor d'n anderen dag krege ze toch weer koffie...
